De vogeltjes floten me vanochtend met een vrolijk deuntje wakker. Vroeg, veel te vroeg om aan de dag te beginnen’, dacht ik, ‘maar ik ben nu toch wakker, laat me starten met een wandelingetje in het veld.’

Ik sprong ik in m’n shortje en topje. In plaats van de teenslippers waarmee ik door de voorbije zachte dagen slenterde, trok ik m’n loopschoenen aan. ‘Misschien zal ik dan toch een kort stukje proberen te lopen?’, dacht ik bij mezelf.

En ik liep, langs het dorpsplein, het veld in. Een bende duiven hield een strategische ontbijtmeeting tussen de korengele stoppels van het net gemaaide graan. Ze hadden het over hoe ze sneller zouden kunnen vliegen dan die grote vogels. Het klonk heel belangrijk.

Mijnheer haas hield me even gezelschap maar vond mijn slakkentempo maar niks en verdween even snel als hij gekomen was…

Groene maisstengels wuifden me vanaf de zijlijn bemoedigend aan.

Mijn schaduw daagde me breed grijnzend uit ‘pak me dan, als je kan!’

Vliegtuigen van heinde en verre zwaaiden met hun vleugel naar me, en ik begon een beetje te dromen van zonnige bestemmingen. Toen ik dan een ander weggetje insloeg, zag ik ze komen stralen: de zon!

En ik liep, volgde de zon, ze leidde me helemaal naar… mijn terras.
Ik plofte in de tuinzetel en sloot even m’n ogen. Toen ik ze weer opende, dacht ik even dat ik het allemaal gedroomd had. Vijf kilometer, heb ik nu echt na al die tijd zonder sport zomaar ineens vijf kilometer gelopen? ‘Ja hoor, Vie’, getuigen de moddersporen op m’n benen en de zilte zweetpareltjes op m’n huid.

Een frisse douche, een zonnegroet en een gezond ontbijt later ben ik klaar voor het ‘echte serieuze werk’, mijn sollicitatie versturen voor die droomjob.

It’s just another magic monday!